تو بهترینی برایم در هنگام عاشقی 

اما عشق شده درد پنهان زندگی

 میشه...یا نمیشه..

 فروردینے ها : نه گفتن را یاد بگیرید
اردیبهشتے ها : ایمانتان را حفظ کنید
خردادے ها : مثبت اندیش باشید
تیر ماهے ها : حقایق را بپذیرید
مردادے ها : ازگذشته عبرت بگیرید
شهریورے ها : راز نگه دار باشید
مهر ماهے ها : افسوس نخورید
آبان ماهے ها : اعتماد کنید
آذر ماهے ها : تغییر عادت بدهید
دی ماهے ها : قدر دان باشید
بهمنے ها : با سیاست قدم بردارید
اسفندے ها : حرفتان را بزنی

دروغ بده ها

 خداي عزیزم:

دانشـــــــــی عطا فرما تا كمتر قضاوت كنم.
آرامشـــــــی عطا فرما تا ديرتر برنجم. 
محبتـــــــــي عطا فرما تا زودتر ببخشم. 
آسايشـــــي عطا فرما تا بيشتر فرصت دهم.  
ديدگانـــــــي عطا فرما تا زيبائي ها را بيشتر ببينم.  
زبانـــــــــــي عطا فرما تا با شادي سخن گويم. 

                                                                      آمین 

وقتیکه حکم فاصله تحمیل می شود
قانون قطع رابطه تکمیل می شود

زندان تنگ کوچه و دیوار شیشه ای
آمفی تئاتر پنجره تعطیل می شود

هابیل شهر خاطره ها نیز ساعتی_
بعد از وقوع حادثه قابیل می شود

هر روز ِ نوٌ برابر یک سال ، دائما ً
با ضجه وٌ گلایه وٌ... تحویل می شود

تصویر تلخ واقعه: [رگ / تیغ / خودکشی]

با هر اشاره سوژه ی تمثیل می شود   

می خندم 

ساده می گیرم...

ساده میگذرم...

بلند میخندم و با هر سازی میرقصم!!

نه اینکه دل  خوشم..

نه اینکه  شادم و از هفت دولت آزد....!!

مدتی طولانی شکستم...زمین خوردم..

سختی دیدم..گریه کردم و حالا ......

و حالا برای زنده ماندن خودم را به کوچه ی علی چپ زده ام!!

روحــــم بزرگ نیست..دردم عمیق است..

می خندم که جای زخم هایم را نبینی..

هر کجا هستم ، باشم،
آسمان مال من است.
پنجره، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است.
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچهای غربت؟

من نمی دانم 
که چرا می گویند: اسب حیوان نجیبی است ، کبوتر زیباست.
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد.
چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.
واژه ها را باید شست .
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.

چترها را باید بست.
زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست

درکوچه پس کوچه های دیار دل ایستاده ام

به تماشا ، به نظاره

درجستجوی مسافری غریب

که در خاطره ها جا مانده

سراغش را از یادها وخاطره ها گرفتم

نسیمی گفت:

که در دیروز آرمیده است 

اگر نشانی از او می خواهی

فردا در غروب خورشید

بر خلوت تنهایی خویش نهیب زن

شاید که بیدار شود ، شاید . . .

 گفته هایم

گفته هایم همشون ناگفته ها بود

خنده هایم همشون ناگریه ها بود

من نگویم

من نخندم

این همان راز دل من بود